‘Een half uurtje is genoeg.’ Met die woorden kreeg ik een uitnodiging om het boek Uit Huis van Friso van Doesburg in ontvangst te nemen. Maar dat half uurtje bleek volstrekt onvoldoende te zijn. Zonder een woord uit het boek gelezen te hebben, raakte het verhaal van Friso me. Hij vertelde kort iets over zijn jeugd en waarom hij dit boek had geschreven. Dat het niet alleen zijn levensverhaal is, maar we er ook politieke lessen uit kunnen trekken. Tijdens het lezen van het boek drong het nog meer tot me door dat wetten en regels altijd vanuit het perspectief van volwassenen worden geschreven. Friso beschrijft het vanuit het oogpunt van een elf-jarige jongen. Of beter gezegd, vanuit zijn eigen perspectief als kind. Zonder rancune richting hulpverleners, maar wel met de reflectie die hard nodig is.